Rozdział 18.

 Rafał wrócił do domu późno w nocy.Nie spałam.Nie mogłam.
Ciągle myślałam nad zdarzeniami jakie miały miejsce wczoraj i dzisiaj. Nad tym czy faktycznie dobrze postąpiłam pozwalając się dotykać Nateowi? Czy dobrze zrobiłam dotykając jego? Może nie powinnam tego robić? A może powinnam powiedzieć to wszystko Rafałowi? Może on powinien to wiedzieć? Nie. Tego byłam pewna. Mój brat nie może się dowiedzieć, o tym co zaszło zeszłej nocy.
 Siedziałam przykryta kocem na kanapie w salonie, kiedy wrócił do domu. Myślał, ze śpię, zachowywał się bardzo cicho. Zauważył mnie dopiero gdy odwrócił się w stronę salony, nalewając sobie soku do szklanki.
-Ja pierdolę! -wykrzyknął przerażony. Zaśmiałabym się, gdybym nie była potwornie zmęczona czekaniem na niego. -Kurwa, Nina! Co ty tutaj robisz do licha? -powoli zaczął się uspokajać.
-Wydaje mi się,że mieszkam, ale równie dobrze mogę być tylko gościem, tymczasowo zajmującym jeden z pokoi w tym domu.. -Rafał usiadł na fotelu naprzeciwko mnie.
-Dlaczego nie śpisz? -czy odpowiedź na to pytanie, nie jest oczywista?
-Czekałam na ciebie. Musimy pogadać.
Chwila przerwy.
-Nie mam ochoty.
-Ty nigdy nie masz ochoty na rozmowę..
-No to sama widzisz, jeszcze długo sobie nie pogawędzimy.
-Rafał.. - nie wiedziałam za bardzo jak go zachęcić, musimy porozmawiać. Tu i teraz. -Jutro po szkole jadę razem z Steph do kilku sklepów..
-Świetnie. -Rafał wziął łyk soku ze szklanki. -W takim razie powinnaś się wyspać.
-Jadę szukać sukni ślubnej. -spoglądam na mojego brata, patrzy w podłogę. Wygląda teraz jak jakiś manekin.
Nie mam pojęcia ile sekund, może minut minęło zanim się odezwał.
-Dlaczego mi to mówisz?
-Chcę żebyś wiedział..
-Ale ja nie chcę tego wiedzieć! Nie chce słyszeć o tym pierdolonym ślubie!
-Rafał.. -do moich oczu zaczynają napływać łzy, nie chce żeby na mnie krzyczał.
-Nie! Nie Rafałuj mi tu teraz!
-Dobrze. -uśmiecham się tylko po to, żeby się nie rozpłakać. -W takim razie pójdziemy innym razem.
Wstaję z kanapy.
-Musisz się z tym pogodzić. Wychodzę za maż. Jakby dało się to jakoś odkręcić to bym ten ślub odwołała. Ale się nie da.. -westchnęłam. -Nie możesz mnie za to winić.
-Ja cię nie obwiniam Nina. -Rafała wyraźnie zabolały moje słowa.
-Ja tak się czuję, wiesz? I przykro mi jest, bo zamiast wspierać mnie, to ciągle się czepiasz.
Zostawiałam go tam, załamanego. Weszłam do swojego pokoju i położyłam się na łóżku. Nie słyszałam nic, żadnego krzyku, tupania -nic. Panowała kompletna cisza. I w tej własnie ciszy zasnęłam..


 Obudziłam się przed budzikiem. Byłam totalnie nie wyspana. Szybko się ubrałam, uczesała i poszłam do kuchni zrobić coś na śniadanie. Hmm.. Na stole obok kanapek leżała karteczka:
Przyjadę po was, czekajcie pod szkołą. Ogarniemy tą sukienkę. :P
-Głuptas.. - nie mogę powstrzymać uśmiechu.Bałam się, ze teraz możemy nie odzywać się do siebie. A tutaj proszę.. taka miła niespodzianka! I to w dodatku z buźką. Zjadam dwie kanapki i idę wyszczotkować zęby.

Żartujesz? Rafał jedzie z nami? :o 

Steph (podobnie z resztą jak ja) nie może w to uwierzyć. Siedzi w ławce przede mną na matematyce, porozumiewamy się ze sobą karteczkami, żeby nie denerwować "Czepialskiej" (pani od matmy), która nie znosi rozmów na lekcji.

Też mnie to zdziwiło ;)

Nie robię żadnych notatek, chociaż powinnam, bryły przestrzenne zdecydowanie nie są i chyba nigdy nie będą moim konikiem. Jestem zbyt zajęta korespondowaniem z Steph żeby cokolwiek zapisać w zeszycie.

Żeby tylko nie spartolił tych zakupów. W końcu to facet.. xd


Pora na fizykę z panią "Wstrząs". Ta babka uczy w naszej szkole już od lat, może jest czarownicą i nigdy nie odejdzie? Może dręczenie uczniów sprawia jej przyjemność? Taa to na pewno.
-Wstańcie proszę. -udaje miłą.Wszyscy grzecznie wstajemy.Nie ma to jak przedszkole. -Dzień dobry.
-Dzień dobry.. -gdzieniegdzie ktoś odpowiada. Siadamy.

-Proszę o spokój.. -wychyla głowę znad dziennika. Klasa nic sobie z tego nie robi.Dopóki czarownica nie krzyczy jest jak zwykle, czyli coś ala zoo.
Przychodzi dwójka spóźnionych: Damian i Eryk.
-Usiądźcie tam gdzie wasze miejsce! -no serio, ta babka jest normalnie jakąś czarownicą.Harry Potter poziom hard. -Powiedziałam tam gdzie wasze miejsce! Czyli pierwsza ławka i to już!
Ktoś gdzieś się śmieje, słychać szeleszczącą reklamówkę, jakieś szepty i nagle wszystko uspakaja się.Normalnie jak makiem zasiał.
-Zeszyty i książki zamknąć. -komendę nadaje Pani Wstrząs rzecz jasna.Wszyscy już wiemy co się szykuje. Nikt nie drgnie, mam wrażenie, ze niektórzy wstrzymują oddech, przestają oddychać. Czy to nie są czary, ludzie?
-Może jakiś ochotnik? -tsaa.. taki się jeszcze nie narodził.Nie ma bohatera, który stawił by czoło czarownicy. -No to w takim razie.. zapraszam numer 9. -Klaudia powoli wstaje i udaje się na środek sali.Słychać oddechy ulgi. -Powiedz mi proszę.. -nuda, nuda, nuda i jeszcze raz nuda. Połowę lekcji jak zwykle spędzam na gadaniu z dziewczynami (oczywiście poprzez karteczki).
Klaudia nie została pożarta przez czarownicę. Dostała +2.
-Nowak! Do pierwszej ławki! Już! -czy kiedyś zastanawiał się ktoś, jak jego lekcja wyglądałaby, bez tych krzyków? Nie, ja też nie.
-Ale.. -biedaczek próbuje się bronić.
-Bez żadnego ALE! -masz człowieku sprawiedliwość na tym świecie.Nowak, przegrany (nie da się wygrać z Wstrząsem) udaje się do pierwszej ławki. Za nim, po kilku minutach ląduje Paweł, za zabawę błyszczącą kulką. I tym oto sposobem Pni Wstrząs zapełniła wszystkie pierwsze ławki.Spryciula..


-Nie, wyglądasz beznadziejnie. -Rafał jest okropnym krytykiem.Pomysł zeby jechał z nami na zakupy był kiepski. To już nasz 8 sklep.Na szczęście (lub też nie) nie spędzamy w żadnym z tych ośmiu więcej niż 40 minut. Dlaczego? Bo nic się Rafałkowi nie podoba.

-Może to ja jestem jakaś nie foremna do tych sukienek? -jedziemy do sklepu numer 9.
-No coś ty. -Steph jak zwykle pierwsza pociesza.
-Oni chyba z kosmosu te sukienki biorą... -teraz głos zabiera mój szanowny braciszek. -Ja nie wiem, co za kobieta ubrałaby tą z cekinami? Przecież to wygląda jak jakaś kula dyskotekowa.
-Może tak ma być.. -Steph się śmieje. -Może to jest przemyślane. Wchodzi taka pani młoda na salę, gasną światła i ona się zaczyna kręcić no i wiesz.. dyskoteka, nie?
-No w sumie... To może mieć jakiś sens.
-Gdzie tu logika? -pytam. -Skoro gasną światła to jak niby się odbija ŚWIATŁO od cekinów?
-Ojejku.. -Steph wzrusza ramionami. -Może każdy z gości ma latarkę skierowaną na tą suknię?
Po chwili przemyślenia tego wszystkiego, stwierdzamy jednogłośnie:
-Żenada.


 W sklepie numer 15 znalazłam ją! Jest to długa suknia typu princessa z koronkowym gorsetem z dekoltem w serduszko, wiązanymi plecami i podpinanym trenem, gdzieniegdzie jest też kilka cekinów. Spódnica jest pokryta delikatnym tiulem, tak, żeby nie było go za dużo. Po prostu prześliczna, genialna, cudowna, suknia marzeń!
-Tak! To zdecydowanie ta. -Steph ma na twarzy uśmiech od ucha do ucha. Widać, ze jest strasznie podekscytowana.
-Rafał? -pytam cicho. Najbardziej się boję jego opinii i najbardziej mi na niej zależy.Mam ogromna nadzieję, że mu się spodoba, tak ja mi.
-Hmm.. -po jego twarzy nie da się nic wyczytać.Stoi z skrzyżowanymi rękami i kiwa głową.W końcu mięknie. -No ślicznie wyglądasz.. -on też się uśmiecha. -Jak prawdziwa księżniczka!
Nie mogę się powstrzymać i przytulam go.Po chwili dołącza do nas Steph. I tak stoimy w trójkę przytuleni..

-Nie mogę uwierzyć. Normalnie genialnie wyglądałaś! -Steph siedzi w tyle samochodu i w kółko nawija. -Zwalisz go z nóg! Normalnie będzie odliczał minuty do nocy poślubnej! -chwila... że niby co będzie robił? Spoglądam na Rafała, nie reaguje, może nie słyszał? A jeśli słyszał, to nie daje tego po sobie poznać, nadal jest uśmiechnięty.
-Kurcze, to będzie ślub jak z bajki! I ten gorset, widziałaś ten gorset? -jakże miałabym go nie zauważyć, skoro miałam go na sobie? -Normalnie cudowny!
-Zgadzam się. -Rafał nadal patrzy przed siebie zza kierownicy. -Gorset jest wspaniały.
-Serio aż tak ci się podoba? -nie mogę uwierzyć.
-Yhym.. A jak sobie pomyślę ile trudu mu sprawi zdjęcie tego gorsetu. Biedak pewnie całą noc nie będzie mógł go rozwiązać.Taka szkoda. -spogląda na mnie i jeszcze bardziej się usmeicha. Wiedziałam, że za tym gorsetem musi coś być. Ehh.. chłopcy.


-To papa! -odwozimy Steph do domu i ruszamy do naszego.
-Wszystko w porządku? -coś się zmieniło. Już nie jest taki uśmiechnięty.
-Nie.Nie wiedziałem, że tak to wszystko odbierasz.
-Co? -nie wiem, o czym teraz rozmawiamy.
-Chodzi mi o to, że.. ja nie obwiniam cię za nic, Nina. I chcę zebyś to wiedziała.
-Rafał..
-Miałaś racje, powinienem cię wspierać. Nie robiłem tego i przepraszam.
Spogląda na mnie i delikatnie się uśmiecha.
-Powinienem się pogodzić z tym, ze bierzesz ślub. Ale nie potrafię.Nie umiem sobie tego wyobrazić, rozumiesz? -podjeżdżamy pod dom.Żadne z nas nie wychodzi. -Nie umiem sobie wyobrazić tego, że ten koleś będzie cię miał. Wnerwia mnie to, że cię ktoś zabiera, ktoś obcy, a ja nic nie mogę na to poradzić, mogę się tylko patrzeć.
-Rafał ja.. -nie wiem co powiedzieć.Teraz, kiedy się przede mną otworzył, ja nie mam pojęcia co mu odpowiedzieć.
-Nie, nic nie mów. Chciałaś wiedzieć, teraz już wiesz. I tak to zostawmy. -uśmiecha się, ściska moją dłoń i wychodzi z samochodu.

________

Przepraszam, ze musieliście tak długo czekać na ten rozdział :*
Po prostu miałam tyle pomysłów na suknię, ze nie mogłam się wraz z główną bohaterką zdecydować. :)
Podoba się?